Ain't all that glitter is gold

'A journey of a thousand miles starts with one simple step...'

Ik ben pas net twee weken weg maar het voelt al zoveel langer, ik weet bijna niet beter dan dit leven. Ik kom net uit Bira, een klein plaatsje in het zuiden van Sulawesi. Een plek om je tas af te doen en te relaxen, zo schrijft de lp voor. En dat deed ik dan ook maar. Ik sprak met mede reizigers over het plaatsje, en we kwamen bijna unaniem tot de conclusie dat dit toch wel een klein pareltje is om te zijn.
Prachtig wit strand, volop zon, palmbomen, een verkoelde briesje van zee, een vers bereide maaltijd voor nog geen 2 euro waar je maag helemaal vol van zit, vers fruit voor ontbijt, onbeperkt koffie in het hotel, turkoois blauw water met een temperatuur van 28 graden waarin je heerlijk kan snorkelen en de schildpadden je gedag zeggen onderwater. Ja, we hadden het best getroffen.

Op ongeveer 1 kilometer van alle 'actie' ligt er een prachtige Lodge aan het strand. Tijdens een rondje hardlopen raakte ik aan de praat met mensen die in een van de huisjes zaten.
'Ow ja' zei de man en grote lach verscheen op zn gezicht, 'het is hier zo prachtig, helemaal alleen, prive strand, beetje duiken, heerlijk eten, ja een perfecte huwelijksreis' verzekerde hij mij.
Hij leek oprecht gelukkig. Ik feliciteerde hem, waarna er een nog grotere gelukzalige lach op zijn gezicht verscheen. Ik liet hem verder in zijn kleine 'prive paradijs'. Het getij had het inmiddels onmogelijk gemaakt om via het strand terug te gaan naar het dorp en ik vervolgde mijn ronde op de enige weg terug naar de beschaving.
Na ongeveer 2 kilometer van het 'paradijs' kwam ik langs 8 of 10 verschillende barren, wat jonge jongens waren aan het lachen en geinen met elkaar op hun motoren. Ik las namen als 'Ladies Bar' en 'Joni karaoke', op een groot neonlicht bord gesponsord door Guinness. 'Wauw, dat is een indrukwekkende distributiegraad' was mijn eerste gedachte. Op elke bar stond verder te lezen 'Karaoke' en de harde muziek deed mij denken dat het dat dan wel moest zijn, al viel het mij wel op dat ik niemand echt hoorde zingen. De jonge meiden die voor elke bar hingen lachten mij toe en keken mij na terwijl het zweet steeds heftiger van mijn voorhoofd begon te stromen. Het is ook niet niets om hard te lopen in 30 graden, het was al eind van de middag, de zon zou over ongeveer 30 minuten onder gaan, zo had ik berekend. Ik moest op passen dat ik niet over alle losse stenen of uitstekende rosten struikelde of in een diepe kuil stapte en een blessure opliep. Eenmaal terug in het hotel, keek ik nog naar de laatste zonnestralen van de dag, de zon was inmiddels achter de bergen verdwenen en wat restte was een prachtige hemel; het veranderde van oranje naar paars en naar vuur rood, 'het was een heerlijke dag' zo besloot ik.

De volgende dag begon met zonsopkomst rond een uur of 6 waarna ik wakker werd van de haan, die vrij door het dorp rond loopt. Ik douchte me, deed mijn zwembroek aan en liep naar beneden waar het ontbijt geserveerd wordt. Ik pakte een kop koffie en tuurde, terwijl ik mijn ontbijt naar binnen werkte, over de nog kalme Flores zee. Het beloofde weer een prachtige dag te worden. Niet heel veel later kwam mij het verhaal van de karaoke bar ter oren.
Er zijn veel families met geldproblemen, zo erg, dat ze het niet meer terug kunnen betalen. Zodra een van de kroeg eigenaren dit horen bieden ze een helpende hand.
'Wij kunnen je het geld lenen dat je nodig hebt, geen probleem, maar dan willen we wel je dochter, zij kan hier werken om de schuld af te betalen'.
De schulden zijn vaak zo heftig dat de vader vaak instemt om met geleend geld de schuld af te betalen. Het enige dat hij hoeft te doen is zijn dochter af te staan. Hoeren huizen kennen ze niet, wel karaoke barren. En zo belanden dus veel van die meiden in een situatie waar ze niet voor gekozen hebben. De 'enige' manier om de familie uit de schulden te helpen. In de barren moeten ze hun eigen drinken betalen, het water om hun kleren mee te wassen, hun eigen voedsel en eigen slaapplaats. Dat alles is vaak zo veel, dat het geld dat ze verdienen met hun 'service' net voldoende is, en af betalen van de schuld...? Dat is er niet bij. Hun enige hoop is dat een rijke man hun 'schuld' afkoopt en haar mee neemt....