If a bird has wings, why put it in a cage?

Het voelt alsof de tijd er alweer bijna op zit. Ik ben hier nu bijna een maand, en heb nog iets minder dan 2 weken. De meeste mensen vinden waarschijnlijk dat ik een super lange vakantie heb, echter, ik ben nog nooit zo kort weggeweest waarvoor ik eerst minimaal 12 uur in een vliegtuig heb gezeten. Dit gevoel is dus nieuw en ik weet ook niet of dit ooit zal wennen.

Inmiddels heb ik mijn tas neergelegd in Yogyakarta, de culturele hoofdstad en het kloppende hart van java. Ik kwam hier om 12 uur s nachts aan met de trein, normaliter probeer ik dat soort tijden te voorkomen om ergens nieuw, in een grote stad aan te komen. In Indonesië is mijn ervaring tot dus ver dat dit makkelijk kan zonder heel erg veel gedoe.

***

Ik ben vandaag rustig begonnen met een tocht naar kraton waar de sultan van Yogyakarta woont. In dit complex wonen permanent meer dan 25.000 mensen. Soldaten (gemiddelde leeftijd was denk ik zo'n 60 jaar!) van de sultan lopen in een sarong, een blauw shirt en een soort van machete op hun rug rond. Ze gaan graag met alle toeristen op de foto en er liepen er hier dan ook heel veel rond. Ze stappen uit hun airconditioned bus, liepen naar binnen langs alle foto's en andere objecten van de sultan, oa zijn bestek uit Nederland(!). Ik liep erlangs en realiseerde mij dat ik het waarschijnlijk toch niet onthoud, hoe interessant het ook is, en dus liep ik maar snel door. De grote toergroepen gingen via een uitgang in het zuiden naar buiten waar de bus alweer klaar stond.

Ik zag een vervallen ingang naar een ander gedeelte van het paleis, hier was niets opgesmurkt, de verf was op veel plekken al losgekomen door de velle zon, ik liep veder niet helemaal zeker wat ik hier zou aan treffen. Ik kwam langs een eettentje waar een oudere man en vrouw mij vriendelijk begroeten. Ik liep naar ze toe om te kijken wat ze klaar maakten, ze had tempeh gebakken in hete olie, verhit in een grote op wok op gekapt hout. Het smaakte super lekker! Al smullend liep ik tussen de huizen van de lokale mensen. Na een tijdje lopen kwam ik uit bij Tamar sari, wat de Nederlanders vroeger waterkasteel noemde. Een 'plezier' park uit vroegere tijden met zwembaden, paleizen en water wegen. Ontworpen door een Portugees en het gerucht gaat dat de sultan hem heeft laten executeren zodat niemand de geheime 'plezier' kamers kan vinden. Even verderop kwam ik een dame tegen die mij graag rond wilde leiden. Ze liet mij de ondergrondse moskee zien vanwaar een ondergrondse gang is naar Parangtritus, een stad aan de kust. Vandaar kon hij vluchten voor de Nederlanders, zei ze enigszins ongemakkelijk vanwege mijn herkomst.

We liepen verder door de buurt waar zij woont, er waren kinderen aan het spelen op een groot plein, dat veel schaduw had vanwege een groot hindu gebouw. De kinderen speelde met een veer die een verzwaard punt had, zodat, als ze het in de lucht gooien, het op het harde gedeelte terecht komt het dan een knal geeft. De, vermoedelijke, ouders waren druk met elkaar aan het praten onder een boom. Via een iemands zijn veranda kwamen we bij een muurtje, hier moest ik op klimmen zij ze. Vanaf de muur stond ik op de rand van het zwembad van de sultan, dat inmiddels al gesloten was voor het publiek (alles sluit hier om 14u). Dit zwembad heeft twee gedeeltes, een prive gedeelte en 'publiek' gedeelte, maw zijn harem. Een ieder begrijpt wat er zich afspeelt in het prive gedeelte. Ze lachte en wees naar het ziekenhuis dat niet heel veel verderop ligt, voor als de sultan te veel vrouwen heeft gehad...

***

Mijn dag begon, zoals zoveel dagen onderweg, met een bezoek aan de lokale markt. Hier krijg je, naar mijn mening, het beste beeld van het alledaagse leven. Het was er druk en de geuren die ik niet eerder geroken heb kwamen mij tegemoet. Ik liep door naar het einde van de grote hal, de gangpaden waren net aan groot genoeg voor twee personen, en nam de trap naar boven. Hier kwam ik uit bij de kruiden en groenten. Ik raakte aan de praat met een meisje van 24 die knoflook aan het pellen was. We waren omringd door de vrouwen die naar mij wezen en lachten. Zoals in veel gesprekken die ik met de lokalen mensen heb, was ook hier de derde vraag 'ben je getrouwd?'. Nadat ik eerlijk bekende 'nee', ontstond er een hoop commotie, ik hoorde achter mij vandaan komen 'i love you', en het ene na het andere huwelijks aanzoek kwam binnen. Ik bedankte beleefd en liep verder naar de volgende verdieping op zoek naar een maaltijd. Ik vond gado-gado (groenten met tempe, rijst, kroepoek en een pittige pinda saus) en omdat het een lokale markt is kreeg ik de lokale prijs 9000rp (€0,70!). Het is een blijft een 'risico' om van de 'straat te eten', maar het was echt veels te verleidelijk ondanks dat het nu ramadan is en veel restaurants dicht zijn of dat je alleen achter gesloten deuren kan eten. Ik vroeg aan de vrouw of ze er problemen mee had als ik toch ging eten? 'Nee, ik ben open' was haar antwoord, toen ik klaar was zei ze: ' ik moet gaan, het is tijd om te bidden' en toen bedacht ik mij 'oh ja het is vrijdag'. Ik betaalde haar snel en bedankte vriendelijk, met lichte gene voor mijn onwetendheid.

***

In Malang bezocht ik de vogel markt met allemaal exotische vogels, de meeste komen uit Afrika. Sommige zaten met wel, zonder te overdrijven, 50 in veels te kleine kooien. Een van de mensen met wie ik was merkte op 'vogels horen niet in een kooi, waarom hebben ze anders vleugels'. Ik zag een uil die maar net in de kooi paste, hij zag er ongelukkig uit in de volle zon. Even verderop liep ik zelfs langs kleine aapjes in kooien, boven op elkaar gestapeld met andere dieren die ik nooit eerder heb gezien. Het was fascinerend om hier te lopen, en ik maakte gretig fotos, net als alle andere toeristen, maar ergens voelde het niet juist. Niet nadrukkelijk stem ik er op deze manier toch mee in. Het zag wel het cultuur verschil zijn...