capital burns off the nuance in a culture

Terwijl de zon achter de bergen verdwijnt en de twilight aan de horizon verschijnt, loop ik voor het eerst naar buiten. Ik bedenk mij hoe ik het beste kan beschrijven wat er zich allemaal heeft afgespeeld de afgelopen tijd. Ik loop de berg af en ik merk dat de wereld zich aan mij voorbijtrekt. De markt lui pakken hun waar in en breken hun stand af, er lopen gezinnen met tassen vol spullen, er rijden oude en nieuwe auto’s naar onbekende bestemmingen, de gaten in de slecht onderhouden wegen ontwijkend, twee dames staan achter een hete plaat kipburgers met kaas te maken in hun eigen gemaakte hutje, op het bord staat ‘riquísimo hamburguesa de pollo con queso 23 pesos.’ Ik loop verder in gedachten, iPod in mijn oren, ik kijk nog eens naar de horizon, ‘volgens mij was het een mooie dag vandaag.’

Ik loop na de nieuwskraam de bocht om en besef dat ik niet weet hoe ik ‘de warmte van Acapulco van drie weekenden geleden’ kan beschrijven. ‘Hoe kun je het beste beschrijven, dat zodra je de bus uitstapte, je werd overmeesterd door een enorm warme deken en het zweet je uit brak. Het zand is te warm om op te lopen, het brand door je slippers heen. De bewegingen van je lichaam maakt dat je nog erger begint te zweten, maar ook al beweeg je niet, je begint al te zweten in de brandende zon. Het was een verademing om te zwemmen in de Grote Oceaan, aan de andere kant van Nieuw-Zeeland, of om wakker te worden in het huis van Mexicaanse vrienden, om vervolgens in het zwembad te duiken en als extra verfrissing en tevens ontbijt, een heerlijk koud biertje te drinken. Of hoe we overdag verkoeling zochten bij de opening van een nieuw restaurant. Dat de opening vierde in en rond het zwembad in een van de duurste hotels in Acapulco. Waar alle drank en voedsel gratis was en doorging totdat alle Heineken, vodka, tequila, rum en voedsel op was en iedereen te dronken was om nog te staan. Of hoe we in de nacht de verkoeling zochten in een van de vele disco’s met airconditioning, die uitzicht boden over de baai, die werd verfraaid met allemaal lichtjes van alle huizen en wegen.’

Ik ben inmiddels bij de supermarkt, ik geef mij tas af. Je mag hier niet met andere tassen de supermarkt in. Ik loop langs merken die ik ken vanuit Nederland; ook hier is de globalisering een feit. Ik loop langs het bier en pak een merk dat ik niet ken, Montejo 37.75 pesos (€2,70), volgens mij is het Mexicaans. Ja, inderdaad. Op de verpakking staat: Hecho en México. Ik plaats het in mijn winkelwagentje en verzink weer in mijn gedachten, mijn muziek nog steeds aan mijn oren. ‘Beschrijven is moeilijker dan vertellen. Je moet de juiste woorden zien te vinden die tot in de kern bevatten wat er zich heeft plaats gevonden. Tevens moet iedereen dezelfde interpretatie hebben of dezelfde definitie weten. In plaats van het te zien of te voelen moet je alle zaken beschrijven, alle aspecten moeten worden belicht wil je geen miscommunicatie of vervorming krijgen, maar hoe kun je dan emoties beschrijven? Die zijn immers niet zichtbaar....’ Abrupt word ik uit mijn gedachten gehaald. Petter schiet mij aan, ook hij doet nu zijn boodschappen.

Ik zet mijn muziek uit en hij vraagt mij hoe het gaat. ‘Ik ben gister naar buldog geweest, een disco in het centrum,’ antwoord ik hem.
‘Hoe was het?’
‘Erg gezellig en heel laat geworden. Wel een beetje duur, voor 300 pesos (€21,50) entree kreeg je 6 drankjes en verder was het bier, Corona, gratis. Ik was met Irvin, Miguel en Gabriel. Pepe, Helene, Joanna, Charlotta en de rest van de bende waren er ook...’
‘Oh en de franse meisjes. Heb je die nog gezien? Die waren er ook toch?’ Vroeg Petter.
‘Ja, klopt. Ik heb ze kort gesproken. Het is zo makkelijk als je mensen kent. We stonden in de rij te wachten, en Helene belde om te vragen waar ik bleef: ‘ik sta in de rij.’ ‘Okee, wacht ff, ik stuur Pepe, die helpt jullie wel naar binnen,’ antwoordde ze. ‘Ah relaxed, ik loop nu uit de rij naar de deur.’ En inderdaad bij de deur stond Pepe, hij liet ons naar binnen en dus hoefden we niet te wachten in de rij.’
‘Oh trouwens, hoe was het donderdag?’
‘Ja ook heel erg gezellig! Jammer dat je er niet bij was! Alle drank was gratis, flessen whisky, tequila, vodka stonden op tafel op ons te wachten. Je kon je eigen drankjes maken, en als je fles op was liep je naar de bar en bestelde je een nieuwe!’
‘Hmm.. klinkt goed, zo te horen heb ik een leuk feestje gemist, maar ik kon echt niet. Ik had de volgende dag tentamen. Heb je trouwens al geleerd voor International Communication?’
‘Nee, nog niet, die hebben we maandag toch?’
‘Ja, en ....’

Ik hoor niet meer wat hij zegt. Ik kan alleen maar denken: ‘waarom ben ik niet eerder begonnen met leren?’ En voor mij speelt zich nog eens de afgelopen week af. ‘Vorige week vrijdag lucha libre, de Mexicaanse variant op Amerikaans worstelen. Oh ja, dat was een mooie ervaring. Dat sommige mensen zo uit hun dak kunnen gaan. Maar dat is wat je krijgt als dat je enige lichtpunt is in je week. Het is een uitlaatklep. Voor mij een mooie ervaring om wat van de Mexicaanse cultuur mee te krijgen. De reis er naar toe was al een hele ervaring. Voor het eerst ’s nachts in het centrum. Zoveel mensen zijn er nog op straat. Toen we voor het stoplicht stonden te wachten kwam er een klein mannetje voor onze auto staan en begon te jongleren. Hij was verkleed als clown. Ik deed mijn raam open om geld te geven. Dit is hun enige vorm van inkomen. Toen die bij het raam kwam werd ik erg verrast. Ik had gedacht dat dit een man was van een jaar of 30. Bleek het een kind te zijn van een jaar of 8! Het was 23:30. Langs een van de drukste straten stonden Mariachis, mannen in traditionele kleding die zingen of andere instrumenten bespelen, te wachten tot ze werden op gepikt om te spelen op iemand zijn feestje of voor iemands vrouw.
Zaterdag de hele dag abseilen. Vanaf de berg een ongelofelijk mooi uitzicht over El Centro,’s Avonds was ik te moe om ook maar iets te doen. Zondag vroeg op om in het zuiden van de stad naar de Pumas, een van de vijf voetbalploegen van Mexico Stad, te gaan. Om 8 uur de deur uit om vervolgens om 11:30 bij het stadion te belanden. Na de wedstrijd naar Coyoacan, een plein met allemaal markt- en voedselkraampjes. ’s Avonds laat weer thuis. De volgende dag weer de hele dag school en sport. De rest van de week ook eigenlijk. Ja, daar is mijn tijd gebleven. En afgelopen vrijdag van 4 tot 4 in allemaal verschillende barretjes met allemaal verschillende mensen geweest. Misschien moet ik wat minder feesten en meer aan school doen....’ Gelukkig haalt Petter mij uit deze gedachte.
‘.... het is best veel lezen.’ vertelde hij verder.
‘Okee, maar niet meer dan we behandelt hebben tijdens de les, toch?’ vroeg ik hem voor de zekerheid.
‘Nee, het is allemaal wel te doen.’
‘Mooi. Hey..ik ga ff verder. Ik zie je maandag.’
Ik duw mijn winkelwagen voort langs nog meer bekende en onbekende merken. Ik loop langs het fruit, waar het fruit verser is dan ooit in Nederland te krijgen is. En zoveel nieuwe soorten; papaya’s atun’s. Ik pak nog wat limoen voor mijn tortilla’s. Ik reken af. Ik geef 2 pesos (€0,14) fooi aan de jonge jongen die mijn boodschappen heeft ingepakt en in mijn wagen heeft gedaan, ik schat dat hij 14 jaar is. Ik loop naar buiten en zet mijn muziek weer aan. Het is al donker. Het is een heldere nacht, de maan staat alweer hoog, ik denk aan het gesprek dat ik had met Miguel gister avond ‘...deze maan maar dan iets kleiner doet mij aan haar herinneren’ vertelde hij mij. Waarop ik zei ‘dat heb ik met de volle maan. Het maakt niet uit waar je bent, de maan blijft hetzelfde. Het blijft dezelfde herinneringen en emoties oproepen....’ Het zal ook wel koud worden vannacht. Ik loop de berg op en probeer te raden hoelang ik ben weg geweest. Ik merk dat ik het niet weet, het maakt ook helemaal niet uit. ’Beschrijven is makkelijker dan ervaren en verwerken, om het in perspectief te zien. Om het tegen je eigen persoonlijkheid te houden....’ De straat is verlaten. Ik loop weer langs de nieuwskraam, hij is al dicht. ‘Jammer,’ denk ik. ‘Ik wilde weten wat de huidige president Fox heeft gezegd tijdens zijn jaarlijkse toespraak. En ik wil weten wie mijn nieuwe president gaat worden; Obrador of Caldaron. Gaan we naar links of blijven we rechts. De uitslag wordt binnenkort bekend gemaakt door Suprema Corte de Justicia, nadat beide kandidaten zich na de verkiezing in juli tot winnaar hebben uitgeroepen.’ Snel is mijn teleurstelling weg. Een nieuwe gedachte maakt zich van mij meester ‘Hoe zal Montejo smaken......’