When i take the bus into town, i know everything..

Het ziet er naar uit dat het nu toch echt gaat regenen, toch voel ik nog geen aandrang om naar binnen te gaan. De wind neemt toe, het wordt donkerder, er is iets in de lucht... Al meer dan 2 maanden hier. Het is alweer even geleden dat ik jullie heb overstroomd met ervaringen uit het ‘wilde westen.’ Ik heb mijn pikhouweel nog niet begraven. Ik sla mijn pikhouweel in de aarde van zuidwest en midden Mexico, ik ben nieuwsgierig om te weten hoe diep het water hier zit. En? En mijn pikhouweel kwam er aan de andere kant uit! -deze wateren zijn ondiep, man....

... Het werd tijd, tijd om weg te gaan. Weg van school. Op aanraden van mijn nieuwe geloof ging ik naar Taxco, een klein zilverstadje ten zuidwesten van Mexico DF. Taxco ligt in de bergen waar de Spanjaarden hun eerste zilvermijn in 1531 openden, hun invloed is nog steeds zichtbaar; wittehuizen, kleine smalle straatjes, geen asfalt maar kleine rotsen, waarschijnlijk uit de mijnen.

Waarom blind vertrouwen op mijn 'bijbel?' Je hebt niets anders. Alle antwoorden staan erin: wat te bezoeken, hoe er te komen, waar te eten, waar te slapen, wat de prijs is, wat te zeggen, hoe je het moet zeggen en hoe je de lokale bevolking moet bewerken en onderhandelen over de prijs. Het heeft een antwoord op alles!
Over Taxco wordt gezegd dat het de goedkoopste zilver plaats is in de wereld. Maar op aanraden van mijn geloof heb ik geen enkele eerste prijs geaccepteerd. ‘Overal onderduiken, begin met de helft.’ Uiteindelijk onderhandelen we hier over 20 cent! Maar iedereen speelt het spel mee, je betaald je eigen geld, niet? ‘The world is green!’ Ook in Mexico.

Boven op de berg staat een standbeeld van Jezus, ik schat dat die 6 meter hoog is. ‘Me and some gals’ werden aangeraden om de bus of taxi naar boven te nemen, het kost immers 4 pesos (€0,28) maar wij wilden lopen, we wilden voelen hoe hoog het is. De beste ervaringen en voldoening van een berg beklimmen krijg je toch door te lopen. En we hebben zoveel gezien van het dorp. Een vrouw die kleren in een emmer wast met het water dat die nacht gevallen was. Kleine smalle padjes achter de huizen langs, waar de geur van menselijke bestaan heerst. Vrouwen die boodschappen doen bij de verschillende kraampjes verspreid over de berg. Sjouwend over de treden van de vele en steile trappen. Door onze eigenwijsheid wisten we niet zo goed waar we heen moesten, maar als er in ding is dat ik vertrouw, waar dan ook ter wereld, is het mijn eigen intuïtie. En mijn intuïtie was juist, links, rechts, omhoog, links, rechts... en een kruispunt. Okee, hier wordt het lastig, maar voor ik er erg in had liep er een klein meisje met een zware boodschappen tas voorbij die vroeg: ‘Cristo..? Vamos.’ Is het zo overduidelijk waar we naar toe gaan? Toen het meisje ons de weg verder had gewezen werden we ingehaald door 6 kleine jongetjes op voetbalschoenen. Het staat waarschijnlijk op ons voor hoofd geschreven... ook zij vroegen ‘Cristo?’ ‘Si, por favor’ was alles dat we konden antwoorden. ‘Esta aqui,’ zei de oudste van het stel. En daar waar wij geen pad zagen, verscheen een pad naar mate de jongetjes voor ons uit liepen en ons de weg wezen. Het pad dat ze elke zondag lopen. Toen we de struiken door waren verscheen er een groot voetbalveld hoog in de bergen. Het leek behoorlijk egaal. Verwacht hier alleen geen groen gras, het was een groot uitgehakt stuk harde aarde, ‘kennelijk wel vruchtbaar’ dacht ik terwijl ik de maïsplanten achter het veld gade sloeg. De oudste van de jongens liep nog een stuk mee en hielp ons verder op weg. En, na een lange klim werden we beloond met een schitterend uitzicht over Taxco en haar vallei, onder het wakende oog van ‘Cristo.’

Ik had besloten ‘La independencia’ (16sept, maar het grote feest is 15 sept) in Acapulco te vieren. Het schijnt daar een heel groot feest te zijn, altijd eigenlijk. En dus stond ik vrijdagavond in ‘El Alebrije’ te vieren dat Mexico 185 jaar onafhankelijk is van de Spanjaarden. Link met 3 oktober? Veel kan ik mij er eigenlijk niet van herinneren, ik weet nog dat ik de tafel vol zag staan met drank, en dat ik omringd was door mensen die ik kende. Nog een link met 3 oktober? Ik geloof ook dat ik ‘Señor Fox’ heb gezien en hem met een bel zag staan. Ik hoorde hem iets roepen in de trant van ‘Mexico!!!’ waarna ik, instinctmatig heel hard ‘Viva!!!’ heb geroepen, zoals de hele disco dat deed. Had ik ergens gelezen, toch handig zo’n geloof, het nestelt zich diep in je en alles gaat vanzelf, als je maar elke avond leest.

Het onweer rommelt nu al een tijdje boven mij, het zal zo wel los barsten. Ik zet mijn muziek wat harder, ‘Everybody asks me, how’s she doing. Has she really lost her mind? I said, I couldn’t tell you. I’ve lost mine. Words, words, words, have you heard a bird in hand is much better than any number free to wonder, fly away, stay, you pay for what you get.’ Nu wordt het toch echt tijd om te gaan wil ik nog droog bij de bibliotheek komen, die is hier om de hoek, het lijkt wel nacht. ‘I said, I’m okay. I’m okay,’ gaat het verder.

Oh oh oh Acapulco,.... Geweldig Acapulco! Met je stranden, cultuur, je levendige nachtleven, je prachtige architectuur. Waarom ben je een tweede bezoek van mij waard? Acapulco is ten prooi gevallen aan de project ontwikkelaars. Ze zijn overal aan het bouwen. De hoogbouw schiet hier uit de grond, overal grote huiskranen om maar, nog mooiere, nog betere, nog grotere, nog luxere hotels te bouwen voor mensen zoals ik, juist, de mensen met geld in hun zak, klaar om het uit te geven in een goedkoop land, waar we profiteren van een gunstige wisselkoers. Ik begrijp waarom: het is hier werkelijk prachtig! Altijd warm weer, een schitterende bergachtige omgeving, rustige baaien, met grote villas tegen de bergen, uitkijkend over de machtige Grote Oceaan. De palmbomen, de groene vegetatie; vele Mexicaanse beroemdheden hebben hier een huis. En ook de golfers kunnen hier hun kwaliteiten laten zien, er zijn enorm grote groene golfvelden, die worden op het heetst van de dag besproeid, wat erg moeilijk is om te geloven, 1/3 van de bevolking heeft geen stromend water of andere basis benodigdheden.

Vanuit de bibliotheek kijk ik naar buiten. Inmiddels is de regen los gebarsten en ik zie de bliksem voor mijn ogen inslaan. ‘Gelukkig zit ik droog’ denk ik en toch baal ik enigszins, ‘had ik toch maar mijn vest meegenomen vanmorgen.’ Met een groot genoegen denk ik terug aan de zon van Acapulco of aan gisteravond toen ik door mijn bijbel ging en al die paradijselijke kustplaatsen selecteerde waar ik heen wil. Diep van binnen brand een ongekend verlangen om daarheen te gaan. Een diep verlangen om te kijken wat er zich achter de bergen beweegt. Altijd maar meer. Altijd opzoek naar het onbekende. Ik wil weg. Ik wil nu!
Wat heb ik hier te zoeken, een vervuilde stad, criminaliteit, armoede, de reclame borden, ook hier is het onmogelijk om en dag door te komen zonder dat je gestoord wordt door merken. Het is zelfs erger, reclame is overal, langs de snelweg op borden van 10 meter hoog en 5 meter breed, en niet een, nee duizenden! En dat is niet overdreven. Op TV, kranten, bussen, de school kantine word gesponsord door ‘el lado Coca-Cola de la vida,’ (Coca-cola is de manier van leven), mijn college blok wordt aangeboden door ‘Always’ en ‘Domino’s Pizza,’ mensen op straat als levende reclame borden. Er is hier niets dat mij bindt, zeker niet bij de gedachte dat er zoveel mooie plekken zijn om te ontdekken, om een goed leven te hebben. In de kleine plaatsjes hebben ze niets aan alle mooie theorieën over vrije handel en hoe alle consumenten daar beter van worden als we maar de tarieven en quota’s opheffen, de “net welfare effect” is daar niet van toepassing. Ze moeten gewoon elke dag de zee op en met vis terug komen willen ze overleven. Zij hebben geen boodschap aan een nog snellere computer, met vernieuwde technologie. Of een nog luxere auto, ze hebben alles wat ze nodig hebben binnen hand bereik, de oceaan vol vis, vruchtbaar land en genoeg schoon drinkwater. En toch blijf ik, diep van binnen fluistert het: ‘zekerheid! dat is wat je doet blijven. Haal je diploma, dan komt het goed.’ Maar welke zekerheid heb ik? Geen enkele! Nooit zal ik absolute zekerheid hebben, het is een schijnzekerheid. Waarom dan blijven? Blijven zegt immers niets over mijn toekomst, maar vertrekken net zo min. Ik houd mij rustig en wacht. Ik wacht op het moment. Het moment om te vertrekken is aanstaande, ik voel het, de wind neemt toe...

Bedankt voor al jullie berichten, het is altijd goed om van mensen te horen, want het gaat uiteindelijk om de mensen...

S.