Everything for everyone, and nothing for ourselves

3 Maanden en een aantal dagen. Net over de helft. De afgelopen weken ben ik weer overstroomd met nieuwe ervaringen, ideeen, informatie. Heb weer fijne, goede, nieuwe mensen leren kennen. Heb sommige mensen beter leren kennen, sommige door bepaalde omstandigheden, anderen omdat het tijd werd elkaar beter te leren kennen.
Ik heb al in weken geen letter meer gelezen. Ik heb er geen kracht meer voor, geen energie, maar misschien erger, ik heb er geen zin in. Ik merk dat ik aan het tellen ben, aftellen. Nog 5 school dagen, 12 tentamens en dan is school voorbij, eindelijk. Het begint kouder te worden ’s nachts. Tijd voor iets warmers. Ik ben toe aan vakantie...

‘...Ik dacht dat het niet veel donkerder kon worden. I was wrong. De wolken hebben zich dichter op elkaar gepakt, zijn dichter bij gekomen en hebben mij omsingelt, ik kan nergens meer heen. Het enige dat rest is het te accepteren.... accepteren? Nee, nooit zal ik mijn waarden onder mijn arm dragen en maar met de stroming mee gaan; een van hen worden. I will fight until my heart can beat no more.’

Het is hier een andere samenleving met andere wetten en regels. Het is overleven. Het recht van de sterkste of slimste. Nergens een plek om te ontspannen, altijd alert blijven om een dag langer in leven te blijven, het gevaar schuilt om elke hoek. Geen educatie. Geen toekomst plannen. Het is hier als een betonnen jungle. Mensen in de middelklasse richten zich niet op vooruit komen maar op niet achteruit gaan. Handhaven, overleven. Genoeg werkloze Mexicanen die met genoegen je baan overnemen. De concurrentie is letterlijk moordend.
Een land verscheurt door twee werelden, het rijke el Norte en het steeds armer wordende Zuid Amerika. Welke kant gaan we op? Met het sluiten van de noordgrens met een ijzeren hek door president Bush, lijkt de mogelijkheid tot een beter leven verder weg dan ooit. Toch wagen jaarlijks ruim 800,000 Mexicanen hun leven om ook maar een klein beetje te krijgen wat wij zo vanzelfsprekend vinden; veiligheid, dagelijks brood, schoondrinkwater, sociale vangnetten, educatie, een minimum loon, betrouwbare gezondheidszorg etc ect.

Mijn oogleden worden zwaar. Ik voel ze langzaam dicht vallen...

‘..."Ik heb geen geld, geen middelen, geen hoop; ik ben de gelukkigste man op aarde". Een onbewaakt moment en alles dat ik hier ooit bezat weg. Waar ik hard voor gewerkt heb opeens verdwenen. Herinneringen die mij dierbaar zijn, voorgoed verloren. Iemand die geen besef heeft wat het betekent, wat voor waarde het heeft. Die zich geen twee keer bedenkt, alleen maar kans ziet om te overleven. En ben ik gelukkig? Nee. Alleen als je ergens voor kiest kun je gelukkig worden, accepteren nooit...’

‘...de gewelddadige opstanden zijn nu al weken aan de gang. De opstandelingen hebben zich verplaatst naar de hoofdstad opzoek naar aanhangers. Er zijn hier genoeg mensen die zich vervreemd voelen van de maatschappij waarin geen plaats is voor hen, die op zoek zijn naar verandering, een identiteit. Het rebellen leger van Subcommedante Marcos uit het zuiden, de rijkste staat waar 50% onder de armoede grens leeft, is ook in aantocht. Mannen die al twaalf jaar vechten tegen de Amerikaanse oligopolie die ook hier het dagelijkse leven dicteert. Die willen vechten tegen een systeem dat hen buitensluit van sociale en economische rechten. Landgoed dat decennia in de familie was, geconfisqueerd om het comparatief voordeel van Mexico uit te buiten, om zo juist meer welvaart te creeren. Meer welvaart ten koste van wat? Mexico’s voordeel: goedkope laaggeschoolde arbeid. Wie profiteert? Ook hier beland het geld uiteindelijk in de zakken van een kleine elite...’

‘...Alle rebellen hebben zich georganiseerd in en rondom Zócalo (het tweede grootste plein ter wereld), op dezelfde plaats waar ook de M 27-6 (beweging met Guevera, Escheverria, Castro tegen de Baptista regering voor de bevrijding van Cuba) ooit begon. Om zo de derde revolutie van Mexico te startten en eindelijk de idealen van 1810 te verwezenlijken. Mensen die niet langer kunnen leven onder een falend systeem. Mensen die bereidt zijn om het heft in eigen handen te nemen; jaren lang getraind voor maar een specifiek doel. Jong en oud. Blank en donker, Meztico’s, Criollo’s en indianen. Intellectuelen en land arbeiders. Zij aan zij. Ik ging naar Cuba om ook daar steun en geld te krijgen. Daar is genoeg haat tegen de VS om een einde te maken aan het culturele imperialisme en de ongelijke welvaart distributie.
Het federale leger is verslagen en heeft zich tegen de regering gekeerd. De overwinning is aanstaande. Het is overduidelijk dat het land al lange tijd op de rand van de afgrond balanceerde. Het land is in puin. De gebouwen branden. Overal zijn mensen op straat. Hoop in hun ogen. Ik loop samen met de rebellen leiders het Palacio Nacional binnen op zoek naar de president, klaar om hem op te hangen, als symbool voor de overwinning. De plannen voor hervorming onder mijn arm....’

Ik word wakker, kijk verwart om mij heen, ik voel een enorme pijn in mijn buik, ik heb het koud. Ik tril bijna. Ik denk aan mijn tas, waar is mijn tas! Ik sta op.

Ik kijk of ik mijn tas kan vinden. Waar is mijn tas? Weg! Waar is mijn iPod? Telefoon? Portemonnee? Paspoort? Bijbel? Ik kijk in mijn kast, nergens te vinden. Er liggen alleen wat papieren. Ik pak het op, Habana Avion. Ik zie iets bruins met goud onder de andere papieren vandaan steken. Ik open het en zie een trieste foto zonder lach.... ambassadeur te Mexico Stad?... Habana Avion? Ik zet de TV aan. Het journaal is bezig, het praat over boze leraren die zich, nadat het federale leger heeft ingegrepen, verplaatsen naar het noorden....